Ίσως το διασημότερο πρόβλημα επαγωγικού συλλογισμού,για όσους αρέσκονται στους λογικούς συλλογισμούς
"Κάποτε σε ένα μακρινό μοναστήρι στα Ιμαλάια μια παράξενη ασθένεια έκανε την εμφάνιση της. Μια ασθένεια η οποία είχε ορατά σημάδια πολλούς μήνες προτού αρχίσει να φθείρει τον οργανισμό, ο ασθενής δεν ήξερε αν είχε προσβληθεί ή όχι από την αρρώστια παρά μόνο αν έβλεπε στο μέτωπο του μια μικρή πράσινη κηλίδα .
Στο μοναστήρι τηρούνταν ανάμεσα στους μονάχους αυστηρά όρκοι σιωπής και λόγω αποχής από τα εγκόσμια δεν υπήρχαν στο μοναστήρι καθρέπτες ή μεταλλικές επιφάνειες ούτε κανένας άλλος τρόπος να μπορεί κάποιος μονάχος να δει το μέτωπο του. Κατά συνέπεια αν ένας μονάχος είχε προσβληθεί από την ασθένεια αυτό γινόταν ορατό από όλους τους άλλους μονάχους(λόγω της κηλίδας) αλλά όχι από τον ίδιο , φυσικά οι άλλοι μονάχοι δεν είχαν καπό τρόπο να τον ειδοποιήσουν για αυτό που του συνέβαινε.
Ο κανονισμός του μοναστηριού σε αυτές τις περιπτώσεις επέβαλλε το εξής:
Τη μέρα που θα αντιλαμβανόταν κάποιος μονάχος ότι είχε προσβληθεί από την ασθένεια και ήταν απόλυτα σίγουρος για αυτό έπρεπε να εγκαταλείψει το μοναστήρι αμέσως είναι σαφές από τα παραπάνω ότι ένας μέσος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διαπιστώσει εύκολα αν ασθενούσε η όχι, αλλά όλοι οι μονάχοι λόγω της μακρόχρονης παραμονής τους στο μοναστήρι κατείχαν στον υπέρτατο βαθμό επομένως Κατόρθωσαν να μάθουν αν είχαν προσβληθεί ή όχι .
Όσοι διηγούνται την ιστορία θυμούνται ξεκάθαρα ότι το μοναστήρι εγκατέλειψαν όλοι όσοι έχον την ασθένεια 10 άτομα το πλήθος αλλά κανείς τους δεν θυμάται σε πόσες μέρες το εγκατέλειψαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου