'Εχετε σκεφτεί ποτέ γιατί διδάσκετε ;

  Πριν από λίγο συνάντησα, στο τέλος μιας διάλεξης μου για το Λακάν, ένα παλιό καθηγητή μου της φιλοσοφίας. Με αγκάλιασε  και μου είπε:  «Είναι, λοιπόν, αλήθεια αυτό που άκουσα για σένα, ότι ξέρεις να εξηγήσεις τον Λακάν ακόμα και στις πέτρες!» Το κομπλιμέντο του μου αποκάλυψε μια αλήθεια που μόλις εκείνη την στιγμή κατάφερα να διακρίνω ολοκάθαρα. Γιατί ξέρω να εξηγώ τον Λακάν στις πέτρες; Ως παιδί με θεωρούσαν χαζό. Στην Δευτέρα δημοτικού έμεινα στην ίδια τάξη, επειδή θεωρήθηκα ανίκανος να μάθω. Όταν προσπαθώ να διδάξω κάτι απευθύνομαι πάντα στο χαζό  παιδί  που υπήρξα. Για αυτό το παιδί αναλύω, υπεραπλουστεύω , αναμασώ τα πράγματα, φτάνω μέχρι το κόκκαλο. Στα πρόσωπα που απευθύνομαι ενώ διδάσκω αναζητώ πάντα το βαριεστημένο και λίγο αποβλακωμένο πρόσωπο του παιδιού που υπήρξα. Σε αυτό μιλώ, αυτό είναι ο μάρτυρας μου. Διυλίζω τις λέξεις, επαναλαμβάνω την ίδια έννοια με ελαφρώς διαφορετικούς τρόπους, τη γυροφέρνω, την στύβω σαν λεμόνι μήπως και της βγάλω όλο το χυμό. Μιλώ σε εκείνο το παιδί. Να το μυστικό μου. Πρέπει να κάνω προσιτό το αντικείμενο για το οποίο μιλάω, όχι μόνο σε μένα, αλλά και στον άλλο μου εαυτό που με ακούει και δεν καταλαβαίνει. Του μιλάω. Τον αναζητώ στα άγνωστα πρόσωπα των άλλων. Είναι ο αόρατος σύντροφος μου, ο κύριος ακροατής μου, η σταθερή δοκιμασία μου!

                                                Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ,Recalcatiι Massimo