Σαν σήμερα , το 1666 ιδρύεται η Γαλλική Ακαδημίας Επιστημών.Το έτος 1666, σε μια εποχή όπου η επιστήμη άρχιζε να αποδεσμεύεται από τη μεσαιωνική σκέψη και να θεμελιώνεται πάνω στην παρατήρηση, το πείραμα και τα μαθηματικά, επτά μαθηματικοί και επτά φυσικοί συγκεντρώθηκαν στη Βασιλική Βιβλιοθήκη του Παρισιού. Εκεί εγκαινίασαν αυτό που επρόκειτο να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους επιστημονικούς θεσμούς της Ευρώπης: τη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών (Académie des sciences).
Η ίδρυσή της πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του ισχυρού υπουργού του Λουδοβίκου ΙΔ΄, Ζαν-Μπατίστ Κολμπέρ, ωστόσο η Ακαδημία δεν απέκτησε επίσημο βασιλικό διάταγμα και κανονισμούς λειτουργίας παρά μόνο το 1699. Έκτοτε αποτέλεσε βασικό πυλώνα της επιστημονικής έρευνας στη Γαλλία, συμβάλλοντας καθοριστικά στην ανάπτυξη των φυσικών επιστημών, των μαθηματικών και της τεχνολογίας.
Ωστόσο, για σχεδόν τρεις αιώνες, η Ακαδημία παρέμεινε ένας αυστηρά ανδροκρατούμενος θεσμός. Οι γυναίκες αποκλείονταν συστηματικά από τη συμμετοχή, παρά τις σημαντικές τους συνεισφορές στην επιστήμη. Μόλις το 1979 αυτό το ιστορικό φράγμα έσπασε, όταν η Yvonne Choquet-Bruhat, διακεκριμένη μαθηματικός και φυσικός με θεμελιώδες έργο στη γενική σχετικότητα, έγινε η πρώτη γυναίκα πλήρες μέλος της Ακαδημίας.
Ο αόρατος συνδετικός κρίκος της ευρωπαϊκής επιστήμης
Η Γαλλική Ακαδημία Επιστημών δεν γεννήθηκε στο κενό. Υπήρξε η φυσική συνέχεια μιας άτυπης αλλά εξαιρετικά δραστήριας κοινότητας επιστημόνων, που ήδη από τις αρχές του 17ου αιώνα αντάλλασσαν ιδέες, αποτελέσματα και προβληματισμούς. Στο κέντρο αυτής της πνευματικής δικτύωσης βρισκόταν ο Marin Mersenne, μοναχός του τάγματος των Μινίμ, εγκατεστημένος στο ομώνυμο μοναστήρι στο Παρίσι.
Ο Mersenne δεν ήταν απλώς ένας επιστήμονας· υπήρξε ο μεγάλος διαμεσολαβητής της ευρωπαϊκής επιστημονικής σκέψης. Μέσα από μια ακατάπαυστη αλληλογραφία —που εκτιμάται ότι ξεπέρασε τις 10.000 επιστολές— συνέδεσε κορυφαίες μορφές της εποχής, όπως τον Descartes, τον Fermat, τον Galileo και τον Huygens. Σε μια εποχή χωρίς επιστημονικά περιοδικά, συνέδρια ή οργανωμένα δίκτυα, ο Mersenne λειτούργησε ως ζωντανός κόμβος πληροφόρησης.
Δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτηρίστηκε «το ταχυδρομικό κουτί της Ευρώπης» αλλά και «το κέντρο του κόσμου της επιστήμης και των μαθηματικών κατά το πρώτο μισό του 17ου αιώνα». Μέσα από τις επιστολές του, ιδέες ταξίδευαν, θεωρίες δοκιμάζονταν, διαφωνίες οξύνονταν και η επιστημονική γνώση προχωρούσε συλλογικά.
Ένας πολυμαθής ανάμεσα σε αριθμούς, ήχους και θεολογία
Ο Marin Mersenne υπήρξε γνήσιος πολυμαθής. Το έργο του εκτείνεται στα μαθηματικά, τη φυσική, τη μουσική, τη φιλοσοφία και τη θεολογία. Στον χώρο των μαθηματικών, το όνομά του συνδέθηκε άρρηκτα με τους λεγόμενους πρώτους αριθμούς του Mersenne, αριθμούς της μορφής
2ⁿ − 1,
οι οποίοι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη θεωρία αριθμών και, αιώνες αργότερα, στην πληροφορική και την κρυπτογραφία.
Στη φυσική και τη μουσική, οι νόμοι του Mersenne αποτέλεσαν σταθμό: περιγράφουν τη σχέση ανάμεσα στο μήκος, την τάση και τη μάζα μιας χορδής με το ύψος του παραγόμενου ήχου. Οι νόμοι αυτοί έθεσαν τα θεμέλια της ακουστικής ως επιστήμης. Το μνημειώδες έργο του Harmonie universelle (1636–1637) συνδύασε μαθηματική αυστηρότητα, φυσική ερμηνεία και μουσική αισθητική, και του χάρισε τον τίτλο του «πατέρα της ακουστικής».
Παράλληλα, ως χειροτονημένος καθολικός ιερέας, ο Mersenne δεν είδε ποτέ την επιστήμη σε σύγκρουση με την πίστη. Αντιθέτως, επιδίωξε να δείξει ότι η μελέτη της φύσης αποτελούσε έναν ακόμη δρόμο προς την κατανόηση της θεϊκής τάξης του κόσμου. Δίδαξε και έγραψε εκτενώς για θεολογικά και φιλοσοφικά ζητήματα, επιχειρώντας να γεφυρώσει τον νέο επιστημονικό ορθολογισμό με τη χριστιανική παράδοση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου