Προεκλογικά ανάλεκτα.Οδηγός επίδοξων κάλπικων επαναστατών ή επαναστατών της κάλπης!!

                                 

"Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει αλλά και ποτέ δεν ανασταίνεται."
                                                                             Παύλος Μάτεσις

 Οι επόμενες εκλογές είναι οι σημαντικότερες της τελευταίας πεντηκονταετίας, διατυμπανίζεται πανταχόθεν και δεν μπορώ να αντισταθώ στο πειρασμό για μικρά μεταμεσονύκτια σουρεαλ αλματάκια επαναστατικής γυμναστικής και ιδιαζούσης  εκλογικής συμπεριφοράς. Φταίνε και τα διαγωνίσματα που έχω να διορθώσω μέχρι αύριο το πρωί,τελευταία νομίζω ότι πολλαπλασιάζονται κουνεληδόν. Αρχικά για να αποθαρρύνω κάθε σοβαροφανή τύπο να αναγνώσει τις παρακάτω γραμμές παραθέτω μια «λογική» απόδειξη από τα ανάλεκτα του Παπαδόπουλου για την γιορτή της δημοκρατίας, την επερχόμενης Κυριακής. Θεωρούμε τις παρακάτω προτάσεις:

A: Οι δηλώσεις Α και Β είναι ψευδείς
B: Η δημοκρατία θα γιορτάσει στις εκλογές της Κυριακής.
  Είναι προφανές ότι η  πρόταση Α δεν μπορεί να είναι αληθής καθώς  θα ήταν αντιφατική με τον εαυτό της. Άρα  η Α είναι Ψευδής και αν η Β είναι επίσης ψευδής  τότε θα η Α θα ήταν αληθής άρα η Β πρέπει να είναι Αληθής. Τελικά η δημοκρατία θα νικήσει στις εκλογές της Κυριακής! Εξωφρενικά τετριμμένο .

  Πόσοι είστε ακόμη εδώ;Τι συνιστά μια επανάσταση έστω και μέσω κάλπης, πως διαπράττεται; Να γίνω μακιαβελικός και να υπενθυμίσω. Μια επανάσταση, μια αλλαγή οφείλει να διαθέτει δυο πράγματα. Κάποιος ή κάτι για να εξεγερθείς εναντίον του, και κάποιος ( ας είναι και κόμμα) να μην την κοπανήσει,δηλαδή να παρουσιαστεί στο ραντεβού του με την ιστορία και να κάνει την επανάσταση.Το ένδυμα αρχικά είναι ημιεπίσημο και αμφότερες οι πλευρές μπορούν να είναι διαλλακτικές με το χώρο και το χρόνο. Αν γίνουν αρκετοί διορισμοί η επανάσταση συνεχώς αναβάλλεται. Καλό θα είναι να υπάρχει και ένα ιδεολογικό υπόβαθρο όχι  δύσκολα πράγματα, εύκολα συνθήματα γηπεδικού ύφους που θα μπορούσαν να γραφούν από οποιοδήποτε διαφημιστή. Γνωρίζουμε από το σχολείο ότι οι άνθρωποι ή τα κόμματα που εναντίον τους εξεγείρονταν καλούνται «καταπιεστές» και παλιότερα ήταν εύκολο να αναγνωριστούν καθώς ήταν  φανερό ότι μόνο αυτοί περνούσαν καλά, φορούσαν κουστούμια,κατείχαν γη ,ακίνητα και άπειρα μετρητά στην τράπεζα ενίοτε είχαν και  τράπεζα γιωταχι.Το καθήκον τους σύμφωνα με τον παππού Μαρξ  ήταν η διατήρηση  του status quo ,μιας κατάστασης που το καθετί παραμένει όπως είναι, καμιά φορά γίνονται μικροαλλαγες άνευ σημασίας ,ένας ανασχηματισμός να πούμε, με μια μικρή δόση νεποτισμού .Φεύγει η γιαγιά μου από το πόστο του υπουργού παιδείας, εκεί στέλνω την θεία μου και η γιαγιά μου αναλαμβάνει το υπουργείο άμυνας. Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι πριν από κάποια χρόνια.Τώρα; Τώρα οι καταπιεστές είναι απρόσωποι .Ποιος; Οι αγορές και η παγκοσμιοποίηση.Η αγορές λειτουργούν για αυτούς που έχουν λεφτά και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τους υπολοίπους. Ο Ανταμ Σμιθ  έλεγε ότι ένα αόρατο χέρι τις ρυθμίζει. Πως; Νομίζω ότι ξαφρίζουν ευρώ από τις τσέπες των πολλών και τα βάζουν στα πορτοφόλια των λίγων.Ποιο ήταν εκείνο το παλιό ψυχροπολεμικό ανεκδοτάκι. 
Ποια η διαφορά του καπιταλισμού από τον κομουνισμό;Η ελπίδα. Στον πρώτο πεθαίνει τελευταία  ενώ στο δεύτερο εκτελείται πρώτη. Πως αντιστέκεται κανείς τις αγορές; Ψηφίζει; Γίνεται αγωνιστής του δρόμου; Ναι,νομίζω ότι η μολότοφ που καίει το περίπτερο του Μπάρμπα Μήτσου στην Ομόνοια είναι βαρύ πλήγμα στις Αγορές. Από την άλλη, ποιοι είναι οι καταπιεσμένοι,σύμφωνα πάλι με τον παππού Μαρξ οι ομάδες που εξεγείρονται για να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους. Δεν νομίζω να υπάρχει ιστορικό προηγούμενο εξέγερσης των καταπιεστών. Μαθηματικά οι εξεγερμένοι ορίζονται πολύ εύκολα όλοι οι άλλοι πλην των καταπιεστών. Πως εξεγείρεται κανείς; Ψηφίζει; Εναποθέτει τις ελπίδες του στους πολιτικούς ή παίρνει τον γκρα που έλεγε ο παππούς μου; Οι πολιτικοί είναι σαν τους πιανίστες είναι ερωτευμένοι με τον όργανο τους ,εντάξει δεν διαθέτουν πιάνο αλλά ένα υπερτροφικό εγώ και με συνέπεια αναλώνονται μετεκλογικά  στο παιχνίδι με τον εαυτό τους . Όμως έχουν στην φαρέτρα τους ένα πανίσχυρο όπλο, εμπορεύονται ελπίδα .Όλοι τους, οι πρώην ,οι επόμενοι, οι νυν και οι μεθεπόμενοι κατά το γνωστό τραγουδάκι.Τους ακούς να μιλούν πετώντας όλες εκείνες τις μεγαλόστομες κουβέντες και το μόνο που κατορθώνουν είναι να μοιάζουν στις τρύπες που χάσκουν στους ξεχαρβαλωμένους καναπέδες των πολιτικών τους γραφείων.Προβλήματα ή φλέγοντα ζητήματα, εκεί οι πατέρες του έθνους ακολουθούν την  συμβουλή του Φλωμπέρ :Το να τα θέτεις είναι σαν να τα λύνεις.  

                               

 Πως ψηφίζουμε; Έχω κενό την τρίτη ώρα και από την διπλανή αίθουσα ακούγεται.. κάποιοι άνθρωποι κατορθώνουν να ξεπεράσουν τον εγωκεντρικό μικρόκοσμο τους και θυσιάζονται για το γενικό καλό. Μόνο σε ένα μάθημα έκθεσης μπορούν να ειπωθούν αυτά. Ο καθένας ψηφίζει με γνώμονα το προσωπικό του συμφέρον και όλα τα υπόλοιπα είναι εξωραϊσμός της πραγματικότητας.Πίσω από την ψήφο όλοι μας έχουμε ταπεινά ελατήρια  μίκρό-μάκρο συμφερόντων. Όλοι υπερασπίζονται το μικρό οχυρό τους ,οικογένεια, συγγενείς ,φίλους ,τα σκυλιά, τις γάτες τους, ότι διαθέτει ο καθένας.Οι ορίζοντες είναι εξαιρετικά στενεμένοι, η μετρική των λίγων ανθρώπων. Το πρόβλημα είναι ότι τα κόμματα είναι σαν τις πυθίες δεν ξέρεις τι θα κάνουν, οπότε η όλη διαδικασία είναι σαν το τζόκερ. Ειλικρινά νοσταλγώ εκείνη την εποχή που η ψήφος δινόταν οπαδικά σαφώς χαλαρότερα.Τώρα, όλοι  με υψωμένο το δάκτυλο απειλούν με τον Αρμαγεδώνα. Εμείς και όχι οι άλλοι. 

Τι ψηφίζουμε;Δεν έχω απάντηση.Επιστρέφω στα διαγωνίσματα.

Ο Μάρκος τα λέει καλύτερα