Περί φαντασίας

   

  Δεν γεννιόμαστε με την φαντασία. Πρέπει να την αναπτύξουμε με την βοήθεια των γονιών και των δασκάλων μας. Υπήρξε μια εποχή που η φαντασία ήταν πολύ σημαντική, επειδή ήταν η μοναδική πηγή ψυχαγωγίας.Το 1892,αν ήσασταν επτά ετών, θα διαβάζατε μια ιστορία-μια πολύ απλή ιστορία-για ένα κορίτσι του οποίου το σκυλάκι είχε πεθάνει.

Αυτό δεν σας κάνει να θέλετε να κλάψετε; Δεν ξέρετε πως αισθάνεται αυτό το μικρό κορίτσι; Έπειτα θα διαβάζατε μια ιστορία για έναν πάμπλουτο που γλίστρησε πατώντας μια μπανανόφλουδα. Αυτό δεν σας κάνει να θέλετε να γελάσετε; Κι έτσι, το κύκλωμα της φαντασίας θα συναπτόταν στον εγκέφαλο σας. Αν πάτε σε μια γκαλερί, θα βρείτε μόνο τελάρα με μουντζαλιές από μπόγια που δεν έχουν μετακινηθεί εδώ και εκατοντάδες χρονιάς. Κανένας ήχος δεν βγαίνει από εκεί μέσα.

Κατόπιν εκπαίδευσης το κύκλωμα της φαντασίας αντιδρά στα πλέον αδιόρατα ερεθίσματα. Ένα βιβλίο είναι μια διάταξη είκοσι έξι φωνητικών συμβολών, δέκα αριθμητικών ψηφίων και περίπου οκτώ σημείων στίξης, και οι άνθρωποι, όταν τα διατρέχουν όλα αυτά με το βλέμμα, μπορούν να απεικονίζουν νοερά στο μυαλό τους την έκρηξη του Βεζούβιου ή την μάχη του Βατερλό. Δεν είναι όμως απαραίτητο πλέον για τους γονείς και τους δασκάλους να βοηθούν τα παιδιά να δημιουργήσουν το κύκλωμα της φαντασίας. Τώρα που υπάρχουν επαγγελματικές παραγωγές με μεγάλους ηθοποιούς, πειστικότατα σκηνικά, ήχο και μουσική. Τώρα που υπάρχει η λεωφόρος των πληροφοριών. Δεν χρειαζόμαστε αυτό το κύκλωμα πλέον, όπως δεν χρειάζεται να ξέρουμε ιππασία. Όσοι από εμάς διαθέτουμε ήδη σχηματισμένο το κύκλωμα της φαντασίας μπορούμε κοιτάζοντας το πρόσωπο ενός άνθρωπου να διαβάσουμε ιστορίες για όλους τους υπολοίπους, ένα πρόσωπο είναι μονάχα ένα πρόσωπο.

                            Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα, Κουρτ Βόνεγκατ