.png)
Βγήκα από την αίθουσα εκνευρισμένος με ένα έντονο αίσθημα ματαίωσης καθώς όλα είχαν πάει κατά διαόλου. Με φαντάστηκα στο ντιβάνι του ψυχιάτρου…
-«Γιατρέ, είχα μια δυσάρεστη εμπειρία.»
-«Ναι, πείτε μου. »
-«Μπαίνω στην αίθουσα το πρωί γιατρέ, βλέπω είκοσι ζευγάρια μάτια να γυρίζουν προς το μέρος μου, κόβονται τα πόδια μου. Κάθε φορά το παθαίνω όταν μπαίνω σε νέο τμήμα. »
-«Νέο τμήμα ε; Πείτε μου!»
-«Σκέπτομαι ότι ξέρω περισσότερα από αυτούς, εγώ είμαι ο καθηγητής, συστήνομαι και αρχίζω να τους λέω για τους αριθμούς, τις ιδιότητες τους...Γράφω στον πίνακα και κάνω μικρές παύσεις προσπαθώντας να αφουγκραστώ πίσω μου, δεν ακούω παρά μόνο τις ανάσες τους. Με παρακολουθούν όλοι. Ναι, αυτό είναι, τους έχω κερδίσει! Και τότε συνέβη!»
-«Τότε συνέβη;»
-«Ένας μαθητής με φαρδιά χωρίστρα στο δεύτερο θρανίο έπαψε να κοιτά τον πίνακα και κοίταξε το ρολόι του. »
-«Το ρόλοι του;»
-«Ναι, φαντάσου γιατρέ, είσαι στην σκηνή και να δίνεις ρεσιτάλ μουσικής και κάποιος από τους θεατές κοιτά το κινητό του ή χασμουριέται, είναι στατιστικά βέβαιο ότι το μάτι σου θα πέσει πάνω σε αυτόν. Αμέσως-αμέσως πέφτεις σε μια περιδίνηση αμφιβολίας, έλλειψης και ανεπάρκειας. Σκέπτεσαι: «βαρέθηκε, δεν παίζω καλά!» Όσο και αν θέλεις να το ξεχάσεις και να συνεχίσεις να παίζεις σε ενοχλεί, σαν ένα κομματάκι κρέας ανάμεσα στα δόντια, δεν σε αφήνει να το αγνοήσεις. Στην αρχή πρόκειται για μια μικρή ενόχληση μετά όπως γίνεται τόσο αφόρητο που θέλεις να χώσεις το κατσαβίδι στα δόντια και να το βγάλεις. Αυτό ήταν για μένα εκείνη η ματιά του μαθητή στο ρόλοι του ένα μικρό κομματάκι κρέας!
-«Το παθαίνετε συχνά;»
-«Όχι πολύ συχνά, αλλά κάποιες φορές είναι πολύ χειρότερα. Μπορεί να πάψουν να με παρακολουθούν δυο, τρεις καμιά φορά και τέσσερεις μαθητές. »
-«Πως το χειρίζεστε, τότε; Πείτε μου!»
-«Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Κεντράρω ένα μαθητή που αποδεδειγμένα προσέχει και τα λέω σε αυτόν, το πάω έτσι, μονότερμα μέχρι το τέλος, δεν κοιτώ τους άλλους, ακόμα και αν υπάρχουν και άλλες διαρροές, συγκεντρώνομαι να συνεχίσω. Σφίγγω τα δόντια και μιλάω μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι, τότε λυτρώνομαι. Καταλαβαίνεις γιατρέ, κοιτάω το δέντρο για να γλιτώσω από το δάσος..»
-«Ναι δεν έχετε άδικο, αν και καμιά φορά το δάσος μπορεί να γίνει μια ευφυής στρατηγική αντιπερισπασμού του δέντρου.»
-«Καλό γιατρέ, όπως έλεγα, πριν από δυο εβδομάδες, παρέδιδα το θεώρημα Bolzano, ξέρετε συνεχής συνάρτηση σε κλειστό διάστημα.. »
-«Θα παρακαλούσα να μην παρεκκλίνουμε, να σταθούμε στο περιστατικό; Πείτε μου!»
-«Επί του προκειμένου λοιπόν, έλεγα ότι πριν από δυο εβδομάδες, παρέδιδα και εκεί στο τελευταίο θρανίο μια μαθήτρια όχι μόνο κοίταξε το ρολόι της αλλά το κουνούσε κιόλας να δει αν δούλευε! Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα ανεπάρκειας που με κατέκλυσαν, που οφείλονται; Τι μου συμβαίνει; Είμαι τρελός γιατρέ μου;»
-«Τέλος χρόνου, αγαπητέ μου η συνεδρία μας τελείωσε. Πενήντα ευρώ. »
Έτσι ψυχαναλύθηκα μόνος μου και γλίτωσα τα πενήντα ευρώ!
Βιος και πολιτεία ενός καθ΄ έξιν ιδιαιτερά.
Ευκλείδης Τσακάνης,
Εκδόσεις Εντός και επί ταυτά, 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου