Ο Γιοχάνες Κέπλερ – αστρονόμος, μαθηματικός και λάτρης της ορθολογικής σκέψης – δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Ούτε καν την επιλογή της γυναίκας του. Μετά τον θάνατο της πρώτης του συζύγου, Barbara Müller, το 1611, ο Κέπλερ αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα για έναν νέο γάμο.
Όμως...πώς επιλέγει σύζυγο ένας άνθρωπος που διατύπωσε τους νόμους της πλανητικής κίνησης; Μα φυσικά, με μια εξαντλητική διαδικασία τύπου φύλλου εργασίας excel !
Ο Κέπλερ έκανε κάτι το αδιανόητο (ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα): συνέταξε κατάλογο με 11 υποψήφιες νύφες και άρχισε να τις αξιολογεί σχολαστικά. Κατέγραφε τις ηλικίες τους, τα προτερήματα, τα ελαττώματα, την καταγωγή, τις πνευματικές τους ικανότητες και – προφανώς – την οικονομική τους κατάσταση. Αν υπήρχε στήλη "φάση με τα άστρα", σίγουρα θα τη συμπεριλάμβανε.
Σε γράμμα προς έναν φίλο του, έγραφε για κάθε υποψήφια ξεχωριστά, με σχόλια όπως:
• «Η Νο. 4 είναι σοβαρή και φρόνιμη, αλλά με θλίβει η αδιαφορία της για τη μουσική.»
• «Η Νο. 5 μου φάνηκε ευχάριστη στην αρχή, αλλά η φωνή της με κούρασε σε δέκα λεπτά.»
• «Η Νο. 9 είναι πλούσια, αλλά έχει την τάση να μιλάει για τους αστερισμούς σαν να είναι ζώδια.»
Ύστερα από δύο ολόκληρα χρόνια αυτής της “μελέτης περί περίπλοκης αγάπης”, ο Κέπλερ απέρριψε τις περισσότερες, άλλες τον απέρριψαν εκείνες (μάλλον δεν ήταν fans των αστρονομικών διαλέξεων ως ρομαντικό δείπνο), και τελικά κατέληξε στην υποψήφια Νο. 5: την Susanna Reuttinger, κόρη ενός προτεστάντη υφαντουργού.
Την παντρεύτηκε το 1613, και σύμφωνα με τις αναφορές, ο γάμος τους ήταν ευτυχισμένος – αν και δεν υπάρχουν πηγές που να επιβεβαιώνουν αν ο Κέπλερ της μιλούσε για ελλειπτικές τροχιές πριν κοιμηθούν.
Θεωρία της βέλτιστης διακοπής, οδηγίες για κατεπείγοντα ταιριάσματα
Το πρόβλημα του Κέπλερ είναι ένα πολύ γνωστό πρόβλημα που αναφέρει ο Μάρτιν Γκάρντνερ ως παιχνίδι του Googol ή πρόβλημα της γραμματέως. Όταν ψάχνετε για τον ιδανικό υποψήφιο, υπάρχουν δυο τρόποι να αποτύχετε: είτε να σταματήσετε την αναζήτηση νωρίς, είτε να την σταματήσετε αργά. Αν σταματήσετε πολύ νωρίς, δεν θα ανακαλύψετε τον καλύτερο υποψήφιο. Αν σταματήσετε πολύ αργά, περιμένετε να εμφανιστεί ένας υποψήφιος που δεν υπάρχει. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Ποια είναι η βέλτιστη στρατηγική για την ισορροπία μεταξύ των δυο;
Η απάντηση είναι ο κανόνας του 37%.Ο ενδιαφερόμενος θα πρέπει να πραγματοποιήσει το 37% των συνεντεύξεων, για τις 11 υποψήφιες, ο πλησιέστερος ακέραιος είναι το 4. Έτσι λοιπόν ο Κέπλερ θα επιλέξει την πρώτη υποψήφια που θα θεωρήσει ότι είναι καλύτερη από τις 4 που έχει δει μέχρι εκείνη την στιγμή. Το παραπάνω πόρισμα ονομάζεται Θεωρία της βέλτιστης διακοπής. Εκεί ο Κέπλερ προσαρμόζει το 37% όχι μόνο στον αριθμό των υποψηφίων αλλά και στο χρόνο που δαπανάται στην γνωριμία τους. Συνεπώς, πρέπει να μιλήσετε σε 37 ανά 100 υποψήφιες για να βρείτε τον ιδανική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου