Φανταστική Συνέντευξη : Διογένης ο Κυνικός

 

Φανταστική Συνέντευξη με τον Διογένη τον Κυνικό

Δημοσιογράφος: Κύριε Διογένη, ευχαριστώ που μας δέχεστε. Αν και, τεχνικά, μπήκαμε απλώς στο πιθάρι σας χωρίς να ρωτήσουμε.

Διογένης: Κανένα πρόβλημα. Η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή. Κυρίως γιατί… δεν υπάρχει πόρτα.

Δημοσιογράφος: Γιατί επιλέξατε να ζείτε έτσι;

Διογένης: Γιατί το να είσαι δούλος του σπιτιού σου είναι χειρότερο από το να είσαι δούλος κάποιου τυράννου. Ο τυραννίσκος θέλει φόρους. Το σπίτι θέλει σκούπισμα, επισκευές, φόρους, έπιπλα… κι εγώ δεν έχω ούτε έπιπλο, ούτε φόρο. Ο μόνος μου λογαριασμός είναι όταν θέλω κρασί.

Δημοσιογράφος: Πείτε μας για τη διάσημη συνάντησή σας με τον Μέγα Αλέξανδρο.

Διογένης: Α, ναι. Ήρθε ο νεαρός, φουσκωμένος σαν παγώνι, και μου λέει: “Είμαι ο Αλέξανδρος, βασιλιάς των Ελλήνων. Ζήτα ό,τι θες.” Του λέω: “Κάνε λίγο στην άκρη, μου κόβεις τον ήλιο.” Δεν με αποκεφάλισε — άρα δεν ήταν τόσο κακό παιδί. Απλώς έφυγε σκεπτικός. Και είπε στους άλλους: “Αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν ο Διογένης.” Κι εγώ σκέφτηκα: Ωραία, αλλά τότε θα είχες κι εσύ ένα πιθάρι να καθαρίζεις.

Δημοσιογράφος: Και τι γίνεται με το φανάρι σας;

Διογένης: Κυκλοφορούσα μέρα μεσημέρι με ένα αναμμένο φανάρι και έλεγα ότι ψάχνω έναν τίμιο άνθρωπο. Μέχρι σήμερα δεν έχω βρει ούτε έναν. Μόνο κάποιον που προσπάθησε να μου το κλέψει. Ήταν η πιο άμεση απόδειξη ότι το πείραμά μου ήταν σωστό.

Δημοσιογράφος: Μιλήστε μας για το επεισόδιο με τον Πλάτωνα.

Διογένης: Ο Πλάτων είχε αποφασίσει να ορίσει τον άνθρωπο ως «ζώο δίπουν, άπτερο». Οι μαθητές του έγνεφαν όλοι “σοφότατον, διδάσκαλε”. Εγώ βαριόμουν. Έτσι, έπιασα έναν κόκορα, του ξερίζωσα τα φτερά και τον πέταξα μέσα στην Ακαδημία φωνάζοντας: “Ορίστε! Ο άνθρωπος του Πλάτωνα!”

Από τότε πρόσθεσε στο λήμμα “…με πλατιά νύχια”. Εγώ λέω πως βγήκε κερδισμένος. Είχε καλύτερο ορισμό, κι εγώ είχα δείπνο.

Δημοσιογράφος: Δεν είχατε πρόβλημα να κάνετε… πολύ προσωπικά πράγματα δημόσια.

Διογένης: Αν είναι φυσικό, γιατί να το κρύψω; Οι άνθρωποι θεωρούν ανάρμοστο να φας ή να πλυθείς σε κοινή θέα, αλλά όχι να λες ψέματα ή να κλέβεις. Εγώ προτιμώ να είμαι ειλικρινής, ακόμη κι αν αυτή η ειλικρίνεια είναι… άβολη στο μάτι. Όπως λέει κι η φύση: ό,τι είναι αναγκαίο, είναι και τίμιο.

Δημοσιογράφος: Πώς βλέπατε τον πλούτο;

Διογένης: Ο πλούτος είναι σαν τα παπούτσια που σου είναι τρία νούμερα μικρότερα: στην αρχή τα καμαρώνεις, αλλά στο τέλος δεν μπορείς να περπατήσεις. Εγώ προτιμώ να περπατάω ξυπόλυτος.

Δημοσιογράφος: Και ο έρωτας;

Διογένης: Είναι σαν να κυνηγάς σκιά. Εγώ έχω καλύτερα πράγματα να κυνηγήσω. Όπως ησυχία. Αν και… κάποιες φορές, όταν έβρισκα κατάλληλη παρέα, κυνηγούσα κι εγώ σκιά. Απλώς δεν την κρατούσα για πολύ.

Δημοσιογράφος: Αν ζούσατε σήμερα;

Διογένης: Θα είχα πιθάρι σε ταράτσα πολυκατοικίας. Το φανάρι μου θα ήταν LED, κι αντί να ψάχνω τίμιο άνθρωπο, θα έψαχνα καλό Wi-Fi. Οι άνθρωποι είναι πιο περίπλοκοι από ποτέ, αλλά η ανεντιμότητα παραμένει απλή και διαχρονική.

Δημοσιογράφος: Ένα τελευταίο μήνυμα;

Διογένης: Ναι: Να μάθετε να χρειάζεστε λιγότερα. Και όταν ο κόσμος έρχεται να σας “δώσει” κάτι, να σιγουρεύεστε ότι δεν σας κρύβει τον ήλιο.