Ο Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος (περ. 495–435 π.Χ.) υπήρξε από τις πιο συναρπαστικές μορφές της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Γεννήθηκε στον Ακράγαντα της Σικελίας σε εύπορη και πολιτικά δραστήρια οικογένεια και έλαβε σπουδαία μόρφωση. Δεν υπήρξε μόνο φιλόσοφος αλλά και ποιητής, πολιτικός και ιατρός, συνδυάζοντας λόγο, πράξη και μυστικιστική διδασκαλία. Οι πηγές τον περιγράφουν ως άνδρα με εντυπωσιακή εμφάνιση, που ντυνόταν με πορφυρά ενδύματα και φορούσε χρυσό στεφάνι, ενώ φημιζόταν για το μεγαλόπρεπο ύφος και την επιβλητική παρουσία του.
Στη φιλοσοφία του διατύπωσε τη θεωρία των τεσσάρων «ριζωμάτων» (γη, νερό, αέρας, φωτιά), που συνδυάζονται και διαχωρίζονται υπό την επίδραση δύο αντιθετικών δυνάμεων: της Φιλότητας (αγάπης) και του Νείκους (έριδας). Με αυτήν την κοσμολογική αντίληψη επιχείρησε να εξηγήσει τη γένεση, τη φθορά και την αιώνια εναλλαγή στη φύση.
Παράλληλα, ο Εμπεδοκλής πίστευε στη μετενσάρκωση και στην αθανασία της ψυχής. Δίδασκε ότι η ψυχή μεταβαίνει μέσα από κύκλους γέννησης και θανάτου, άλλοτε σε σώματα ανθρώπων κι άλλοτε ζώων, ώσπου να εξαγνιστεί και να επιστρέψει στη θεϊκή της καταγωγή. Αυτή η διδασκαλία αντανακλάται κυρίως στο έργο του Καθαρμοί, όπου συνδυάζεται η φιλοσοφία με τη θρησκευτική και μυστικιστική διάσταση.
Εκτός από τη φιλοσοφία, απέκτησε φήμη ως γιατρός και θαυματουργός, ενώ ο θάνατός του συνοδεύτηκε από μυθικές διηγήσεις — πιο γνωστή εκείνη που τον θέλει να ρίχνεται στον κρατήρα της Αίτνας για να επιβεβαιώσει την ημίθεη φύση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου