Ωδή στον αλγεβρικό όρο μιας εξίσωσης !!

James Joseph Sylvester (1814 – 1897)

     Σήμερα, πλαγιαρίζουμε αισχρά,εξηγούμαι.Πρόσφατα,μιλούσα σε ένα μαθηματικό μεγαλύτερο από μένα με πολύ περισσότερη εμπειρία,διδάσκει ήδη 30 χρόνια,έναν άνθρωπο ευρυτάτης κουλτούρας και παιδείας που με τιμά παρακολουθώντας το ιστολόγιο.Του έλεγα λοιπόν για την έμμετρη ιστορία της φιλοσοφίας σε στίχους από το δεύτερο ελάχιστο ημερολόγιο του Εκο και μου υπέδειξε ένα πολύ ωραίο απόσπασμα από την ομιλία του Βρετανού μαθηματικού Συλβέστερ,το 1885  για την αποδοχή της σαβιλιανής έδρας της γεωμετρίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης,που καταδεικνύει την παιγνιώδη ποιητική φλέβα που μπορεί να επιδείξει ένας δάσκαλος των μαθηματικών.Για να θυμούνται λοιπόν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Το απόσπασμα είναι από τις αγιογραφίες του E.T.Bell  για τους βίους των μεγάλων μαθηματικών.

Για να σχολιάσει ο Συλβέστερ  την ανεξήγητη απουσία ενός όρου σε μια ορισμένη αλγεβρική εξίσωση,είπε:

"Ακόμη,στην περίπτωση που έχουμε μπροστά μας,η απροσδόκητη αυτή απουσία ενός μέλους της οικογένειας, που η εμφάνιση του έπρεπε να έχει αναζητηθεί,όχι μόνο μου έκανε μεγάλη εντύπωση αλλά και,σε κάποιο βαθμό, επέδρασε στα συναισθήματα μου.Άρχισα να σκέπτομαι το ελλειπόν αυτό μέλος της οικογένειας σαν ένα είδος χαμένης πλειάδας στον Αλγεβρικό αστερισμό, και στο τέλος, συλλογιζόμενος μελαγχολικά το θέμα,η συγκίνηση μου ζήτησε διέξοδο ή γύρεψε ανακούφιση  στην ποιητική έξαρση, στο παιχνίδι της ανοησίας,το οποίο, χωρίς κάποια αίσθηση μοναδικότητας ή παραλογισμού ,θα τολμήσω να εξιστορήσω.Χρησιμεύει ωστόσο ένα διάλειμμα,και μας δίνει μια ευκαιρία χαλάρωσης της προσοχής πριν προχωρήσω στις τελικές παρατηρήσεις στην γενική θεωρία.

                             ΣΤΟ ΕΛΛΕΙΠΟΝ ΜΕΛΟΣ

              ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΟΡΩΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΓΕΒΡΙΚΟ ΤΥΠΟ

     Μόνος και εγκαταλελειμμένος, μοιραία αποχωρισμένος,

     Από τους φίλους σου τους ποθητούς-και που η τέχνη ανθεί;

    Αργοπεθαίνεις, από τα ζηλευτά σου πλούτη στερημένος,

    Σαν Άστρο χαμένο ή σαν μετεωρίτης  που στην γη έχει ταφεί;

    Μιλάς για τιποτένιους που δεν μισούν τίποτε πιο πολύ,

    Παρά την αξιοσύνη των πιο μεγάλων από τους μεγάλους.

    Από την απεραντοσύνη τα ουρανού κατακρημνίστηκες στην Γη,

    Να ζήσεις μόνος και έρημος , εσύ που ήρωες από κόσμους άλλους .

    Η σαν νέος Ηρακλείδης  της εξορίας κουβαλάς το απεχθές βάρος.

    Η ελπίδα σου δίνει φτερά ή στο στρεβλωτήρι του φόβου σε κρεμά ,

    Ώσπου η ένθρονη Αστραία χαϊδεύοντας σου απαλά τα αυτιά,

    Με λέξεις – κακούς οιωνούς ,μέσα από του Ατλαντικού τα κύματα ,

    Καλώντας σε να ακολουθήσεις της Μούσας τα μυστήρια βήματα

    Τον κουρνιαχτό σκορπώντας στην ακτή της Ίσιδος σαν φάρος.

 

 Αφού ξαποστάσαμε λίγο και πλύναμε τις άκρες των δακτύλων μας στην πηγή της Ιπποκρήνης,ας επιστρέψουμε και πάλι στα φώτα του Συμποσίου του λόγου, και ας διασκεδάσουμε , μετά από αυτήν την παρέκβαση,με κάποιους γενικές σκέψεις που ξεπηδούν φυσικά από το προηγούμενο θέμα της ομιλίας μας…."