Ένας επιλήσμων αριθμός

Ένας επιλήσμων αριθμός
 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας αριθμός,
Αγνός και στρογγυλός σαν τον ήλιο
Αλλά μόνος πάρα πολύ μόνος
Άρχισε να λογαριάζεται με τον εαυτό του
Διαιρούσε πολλαπλασίαζε τον εαυτό του
Αφαιρούσε πρόσθετε τον εαυτό του
Κι έμενε πάντα μόνος
Έπαψε να λογαριάζεται με τον εαυτό του
Και κλείστηκε στη στρογγυλή
Ηλιακή του αγνότητα
Απ’ έξω έμειναν τα πύρινα
Ίχνη των λογαριασμών του
Άρχισαν να κυνηγιούνται μεταξύ τους μέσα στο σκοτάδι
Να διαιρούνται όταν έπρεπε να πολλαπλασιαστούν
Να αφαιρούνται όταν έπρεπε να προστεθούν
Αυτά συμβαίνουν στο σκοτάδι
Και κανείς δε βρέθηκε να του πει
Να σταματήσει τα ίχνη
Και να τα σβήσει.
 
                                           ΒΑΣΚΟ ΠΟΠΑ