Ξέρετε γιατί διδάσκετε;

Ξέρετε γιατί διδάσκετε;

  Υπάρχει μια εξαιρετική ταινία με τον Θανάση Βέγγο στο ρόλο ενός αεικίνητου καφετζή με τίτλο Τρελός και πάσης  Ελλάδος. Εκεί λοιπόν σε μια σκηνή του έργου  ένας συνταξιούχος δάσκαλος-τον υποδύεται ο Νότης Περγιάλης - μεταξύ άλλων  περί Ιψενικού ζωτικού ψεύδους εξηγεί  γιατί του άρεσε να διδάσκει. Λέει χαρακτηριστικά: Είναι η λόξα μου!

Γιατί λοιπόν ένας άνθρωπος μπαίνει σε μια τάξη  να διδάξει; Σταχυολογώ απαντήσεις συναδέλφων στην παραπάνω ερώτηση:

-«Διδάσκω, γιατί μου αρέσει να μαθαίνω. Πραγματικά, παραμένω «ζωντανός» ως δάσκαλος, μόνο όσο μαθαίνω. Συνειδητοποίησα με το καιρό ότι διδάσκω καλύτερα όχι αυτό που ξέρω, αλλά αυτό που θέλω να μάθω. »

- «Λατρεύω το ρόλο του μέντορα, να παρακινώ τους μαθητές μου αλλά και εκουσίως τον εαυτό μου!»

- «Μου αρέσει το αντικείμενο μου  και όταν ανακαλύπτω  πράγματα και     αισθάνομαι την ανάγκη να τα μοιραστώ. » 

-«Είναι μεγάλη η άδεια το καλοκαίρι!»

-«Πιστεύω ότι οι εκπαιδευτικοί,  ατομικά και συλλογικά, έχουν τη δυνατότητα όχι μόνον να βελτιώσουν τον κόσμο, αλλά και  να τον αλλάξουν. Μέσα από τη διαδικασία της διδασκαλίας καθημερινά ανανεώνομαι προσωπικά,  αλλά και επαγγελματικά. Αισθάνομαι μέλος μιας ευγενούς κοινότητας, που είναι αυτή των δασκάλων και έχω την ελπίδα ότι  κάποια μέρα θα συμπεριληφθώ στον ίδιο κατάλογο με τους εμπνευσμένους. 

-«Θέλω να έχω κοινό  όλοι δα ξέρουν ότι  κάθε διδασκαλία είναι στην ουσία της μια θεατρική παράσταση. » 

- «Απολαμβάνω και να με αποκαλούν κύριο!»

-«Το κάνω για τα λεφτά !»(Και τον έπιασαν γέλια. ) 

- «Διδάσκω, γιατί απέκτησα μέσα από τους μαθητές μου τους καλύτερούς μου φίλους!»

Ο ψυχαναλυτής-συγγραφέας Recalcati Massimo, γράφει: 

  Πριν από λίγο συνάντησα, στο τέλος μιας διάλεξης μου για το Λακάν,  ένα παλιό καθηγητή μου της φιλοσοφίας. Με αγκάλιασε και μου είπε: «Είναι,  λοιπόν, αλήθεια αυτό που άκουσα για σένα, ότι ξέρεις να εξηγήσεις τον Λακάν ακόμα και στις πέτρες!» Το κομπλιμέντο του μου αποκάλυψε μια αλήθεια που μόλις εκείνη την στιγμή κατάφερα να διακρίνω ολοκάθαρα. Γιατί ξέρω να εξηγώ τον Λακάν στις πέτρες; Ως παιδί με θεωρούσαν χαζό. Στην Δευτέρα δημοτικού έμεινα στην ίδια τάξη,  επειδή θεωρήθηκα ανίκανος να μάθω.   Όταν προσπαθώ να διδάξω κάτι απευθύνομαι πάντα στο χαζό  παιδί  που υπήρξα. Για αυτό το παιδί αναλύω, υπεραπλουστεύω, αναμασώ τα πράγματα,  φτάνω μέχρι το κόκκαλο. Στα πρόσωπα που απευθύνομαι ενώ διδάσκω αναζητώ πάντα το βαριεστημένο και λίγο αποβλακωμένο πρόσωπο του παιδιού που υπήρξα. Σε αυτό μιλώ, αυτό είναι ο μάρτυρας μου. Διυλίζω τις λέξεις,  επαναλαμβάνω την ίδια έννοια με ελαφρώς διαφορετικούς τρόπους,  τη γυροφέρνω, την στύβω σαν λεμόνι μήπως και της βγάλω όλο το χυμό.  Μιλώ σε εκείνο το παιδί. Να το μυστικό μου. Πρέπει να κάνω προσιτό το αντικείμενο για το οποίο μιλάω, όχι μόνο σε μένα, αλλά και στον άλλο μου εαυτό που με ακούει και δεν καταλαβαίνει. Του μιλάω. Τον αναζητώ στα άγνωστα πρόσωπα των άλλων. Είναι ο αόρατος σύντροφος μου, ο κύριος ακροατής μου, η σταθερή δοκιμασία μου! (Η ώρα του μαθήματος)

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον οι εκπαιδευτικοί που ακολουθούν την σελίδα να δώσουν την δική τους απάντηση  «Γιατί διδάσκετε;»