Κακοπαιδικά λήμματα: Ψυχαναλύοντας τους χαρακτήρες στην πλοκή των μαθηματικών προβλημάτων!

  Έγραψε στον πίνακα: «ο Α μόνος του σκάβει ένα χαντάκι σε 2 ώρες, ο Β σκάβει το χαντάκι μόνος του σε 3 ώρες και ο Γ σε 4 ώρες.  Σε πόσες ώρες θα σκάψουν το χαντάκι αν δουλέψουν ταυτόχρονα;».  Γύρισε και κοίταξε την τάξη, μόνο η Παπαδοπούλου σήκωνε χέρι. Οι άλλοι αγρόν ηγόραζαν. Διάολε, αυτοί οι τρεις με τα ίδια ονόματα Α, Β, Γ  έσκαβαν χαντάκια από τότε που ήταν και αυτός μαθητής. Οι πλέον διάσημοι χαρακτήρες στην πλοκή των μαθηματικών προβλημάτων. Πως να ήταν άραγε; Ο Α μπεχλιβάνης, παθιασμένος, ψήφιζε πάντα στις εκλογές, είχε φιλοδοξίες, δεν άφηνε ποτέ κλήσεις και προκλήσεις αναπάντητες και τη δουλειά στην μέση, ένας λάθος υπολογισμός, μια λάθος πρόσθεση θα τον έβαζε να δουλεύει μέχρι να τελειώσει ή να πεθάνει.

Ο Β κινητοποιείται από τον Α, τον θαυμάζει γιατί είναι κάποιος που μπορείς να στηριχτείς ότι θα σκάψει ένα χαντάκι, τα βράδια όμως κρυφά διαβάζει Μαρξ και αναρωτιέται αν οι συγγραφείς των σχολικών εγχειριδίων εκμεταλλεύονται την υπεραξία του, θέλει και δεν θέλει να είναι εκεί και να σκάβει χαντάκια, όμως η αίσθηση του καθήκοντος του βάζει την αξίνα στο χέρι. Ο  Γ μικρόσωμος  και ασθενικός, του αρέσει το τραγούδι και ο χορός, πιότερο προτιμά το χουζούρι και  το διάλειμμα από την δουλειά, ότι ο Α το ξέρει αυτό και δεν τον εκτιμά καθόλου, ο Γ τα τελευταία 200 χρόνια ζει με το φόβο ότι ο Α θα αναλάβει κάποτε ένα έργο που δεν θα μπορεί ο ίδιος να το ολοκληρώσει. Στα παλιά σχολικά βιβλία οι τρεις τους έσκαβαν χαντάκια και άδειαζαν δεξαμενές. Μεταγενέστερα στην εποχή της πολιτικής ορθότητας ολοκλήρωναν έργα, αργότερα τους δόθηκαν κανονικά ονόματα  φυσικά με το ίδιο αρχικό γράμμα, ο Α έγινε Αντώνης, ο Β έγινε Βασίλης και ο Γ έγινε Γιάννης όταν ξεκάθαρα προτιμά το όνομα «Γιώργος». Πότε θα έβγαιναν στην σύνταξη; 

Ο Α δεν απασχολούσε το μυαλό του με τέτοιους προβληματισμούς, πίστευε ότι το να σκέπτεσαι το αύριο δεν έχει μέλλον και τρόχιζε την αξίνα του. Ο Β διορατικότερος των τριών,  περίμενε ότι κάποια στιγμή, όχι πολύ μακρινή, στο μυαλό των ανθρώπων θα τοποθετούσαν τσιπ με πανίσχυρο λογισμικό που θα καθιστούσαν τα μαθηματικά μια δεδομένη δεξιότητα χωρίς κόπο,  και τότε τα σχολεία και οι δάσκαλοι θα ήταν περιττοί. Θα αποσυρόταν σε ένα σπίτι με κήπο και περνούσε τις μέρες του καλλιεργώντας μαρούλια.  Ο Γ από την άλλη που γνώριζε τις σκέψεις του Β ήταν βέβαιος ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ… «Κύριε Κύριε»,  μια φωνή τον επανέφερε στη τάξη,  να σηκωθώ στον πίνακα να το λύσω; Η Παπαδοπούλου. «Ναι», της λέει «σήκω. »

                       Βιος και πολιτεία ενός καθ΄ έξιν ιδιαιτερά.  

                         Ευκλείδης Τσακάνης,  Εκδόσεις  Εντος και επί ταυτά, 2011

Από το βιβλίο ενός γνωστού μου https://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=263651&return_url&fbclid=IwAR2AMgVKV9atuIyHnzOXtMzPREM8NdoMse6HG2GQKYowVQ4EpW5eorb6Yo8