"..μέχρι την ηλικία των δεκατριών ετών ήμουν αποπροσανατολισμένος τόσο συχνά που με θεωρούσαν καθυστερημένο.Σήμερα θα με έβαζαν στην κατηγορία των αυτιστικών.
Κατά συνέπεια, έχω πολύ λίγες "πραγματικές" αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Δεν αμφιβάλλω όμως ότι το ακόλουθο περιστατικό που μου περιέγραψε η μητέρα μου αληθεύει.
Όταν ήμουν στην Δ δημοτικού, ο δάσκαλος μου προβληματιζόταν από το γεγονός ότι ενώ δεν μπορούσα να λύνω άπλα προβλήματα, έβρισκα αμέσως τις λύσεις πολύπλοκων εξισώσεων άλγεβρας. Μια μέρα, αφού το συζήτησε με την μητέρα μου, με ρώτησε: "Αν το x ισούται με 1 και το y με το 7, πόσο μας κάνει 2y-x;"
Χωρίς να χάσω καθόλου χρόνο του απάντησα :"Δεκατρία".Mε ρώτησε πως βρήκα την απάντηση, του απάντησα ότι την είδα.Όταν με ρώτησε τι ήταν αυτό που είδα, έκανα δυο νοητές κουκκίδες στον αέρα και μετά άλλες τρεις κάτω από τις πρώτες.
Ο δάσκαλος ανέφερε ότι ει χε ακούσει για κάποιους ανθρώπους που τους έλεγαν "σοφούς" και οι οποίοι μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο.
"Εννοείτε ηλίθιους σοφούς;" είπε αγανακτισμένη η μητέρα μου.Τα είπε ένα χεράκι στο δάσκαλο που με αποκαλούσε μέχρι τότε ηλίθιο, με άρπαξε από το μπράτσο και παρελάσαμε θριαμβευτικά προς την έξοδο του σχολείου.Μετά από εκείνο το επεισόδιο με άλλαξαν τάξη και μου έκοψαν τα μαθηματικά μέχρι την ΣΤ δημοτικού, οπότε άρχισα να παρακολουθώ άλγεβρα.Στην άλγεβρα έλυνα σωστά κάθε πρόβλημα του βιβλίου,κάθε άσκηση που έγραφε ο δάσκαλος στον πίνακα και όλα τα προβλήματα των διαγωνισμάτων. Παρ όλα αυτά δεν με προβίβασαν στην επόμενη τάξη. Η εξήγηση του δάσκαλου ήταν ότι ο σκοπός του μαθήματος δεν ήταν μόνο να δίνομε σωστές απαντήσεις, έπρεπε και να μάθουμε πως να λύνουμε τα προβλήματα. Εγώ δεν είχα λύσει αναλυτικά ούτε ένα. Το μόνο που είχα κάνει ήταν να γράψω τις απαντήσεις."
Ρ.Μ.Ντειβις, ιδρυτής κέντρου αντιμετώπισης δυσλεξίας στην πολιτεία της Καλιφόρνια
https://
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου