Πάει μια μέρα ο λαγός στη χελώνα και της λέει:
«Βαρέθηκα πια να
ακούω αυτά τα φούμαρα ότι τάχα με νίκησες σε μια κούρσα. Κι αφού είναι εντελώς
παλαβό ακόμα και το ίδιο το γεγονός ότι είναι δυνατόν εσύ και εγώ να συναγωνιστούμε,σε
καλώ να τρέξουμε για να καταρρίψουμε άπαξ και δια παντός αυτήν την αισώπεια άπατη.»
«Τι απόσταση θέλεις να τρέξουμε;»Ρώτησε η
χελώνα.
«Δεν υπάρχει
απόσταση όπου η νίκη μου να μην είναι
τόσο βέβαιη όσο η νίκη του ηλίου πάνω στα σκότη», απάντησε
περήφανα ο λαγός. «Διάλεξε όποια απόσταση
θέλεις.»
«Ε,τότε
, η κούρσα μας έληξε» είπε η χελώνα, «γιατί
διάλεξα την μηδενική απόσταση. Κι αφού μας πήρε και τους δυο μηδέν
δευτερόλεπτα, το αποτέλεσμα είναι ισοπαλία.»
«Το σόφισμα σου
είναι ακόμα πιο παράλογο κι από’ αυτό
του φίλου σου του Ζήνωνα» διαμαρτυρήθηκε ο λαγός. «Μια κούρσα σε μηδενική απόσταση είναι μια μη-κούρσα, αφού δεν
εμπεριέχει καμιά κίνηση. Πρέπει να διαλέξεις άλλη απόσταση.»
«Εν τοιαύτη
περιπτώσει, επιλέγω μια απόσταση άπειρη» είπε η χελώνα. «Κι αφού θα μας επαιρνε και των δυο μας μια αιωνιότητα για να την
διατρέξουμε, είμαστε πάλι ισόπαλοι.»
«Ναι» αποκρίθηκε ο
λαγός,«αλλά εγώ θα προπορευόμουν συνεχώς,
κι η διαφορά μας ολο και θα μεγάλωνε. Κι όποιος είναι ανά πάσα στιγμή
επικεφαλής, μπορεί κάλλιστα να ανακηρυχθεί νικητής μια κούρσας.»
«Μπορεί να είσαι ταχύτατος» παραδέχτηκε η
χελώνα, «αλλά εξαντλείσαι γρήγορα. Όπως
λέει ο μύθος,πρέπει κάθε τόσο να σταματάς να ξεκουράζεσαι, κι η τελευταία στάση
σου θα είναι αιώνια.Αυτήν τη στιγμή, η δική μου κούρσα μόλις άρχισε, κι ενώ
εσένα σου μένουν δυο-τρία χρόνια ζωή ,εγώ-αργή αλλά ανεξάντλητη-θα ζήσω πάνω
από έναν αιώνα…Οπότε…τι λες; Δεν το αφήνουμε καλύτερα;»
Ο αλγόριθμος της μελαγχολίας , Κάρλο Φραμπέτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου